Salmos graduales


PSALMUS 119
(120) (GRADUALIS) – Desiderium pacis

Ad Dominum, cum tribularer, clamavi, *
et exaudivit me.

Domine, libera animam meam a labiis mendacii, *
a lingua dolosa.

Quid detur tibi aut quid apponatur tibi, *
lingua dolosa?
Sagittae potentis acutae *
cum carbonibus iuniperorum.

Heu mihi, quia peregrinatus sum in Mosoch, *
habitavi ad tabernacula Cedar!
Multum incola fuit anima mea *
cum his, qui oderunt pacem.

Ego eram pacificus; *
cum loquebar, illi impugnabant me.


SALMO 119 (120) – Deseo de la paz

En mi aflicción llamé al Señor,
y él me respondió.
Líbrame, Señor, de los labios mentirosos,
de la lengua traidora.

¿Qué te va a dar o a mandarte Dios,
lengua traidora?
Flechas de arquero,
afiladas con ascuas de retama.

¡Ay de mí, desterrado en Masac,
acampado en Cadar!
Demasiado llevo viviendo
con los que odian la paz;
cuando yo digo: «Paz»,
ellos dicen: «Guerra».


PSALMUS 120
(121) (GRADUALIS) – Custos populi

Levabo oculos meos in montes: *
unde veniet auxilium mihi?
Auxilium meum a Domino, *
qui fecit caelum et terram.

Non dabit in commotionem pedem tuum, *
neque dormitabit, qui custodit te.
Ecce non dormitabit neque dormiet, *
qui custodit Israel.

Dominus custodit te,†
Dominus umbraculum tuum, *
ad manum dexteram tuam.

Per diem sol non percutiet te, *
neque luna per noctem.
Dominus custodiet te ab omni malo; *
custodiet animam tuam Dominus.

Dominus custodiet introitum tuum et exitum tuum *
ex hoc nunc et usque in saeculum.


SALMO 120 (121) – El guardián del pueblo

Levanto mis ojos a los montes:
¿de dónde me vendrá el auxilio?
El auxilio me viene del Señor,
que hizo el cielo y la tierra.

No permitirá que resbale tu pie,
tu guardián no duerme;
no duerme ni reposa
el guardián de Israel.

El Señor te guarda a su sombra,
está a tu derecha;
de día el sol no te hará daño,
ni la luna de noche.

El Señor te guarda de todo mal,
él guarda tu alma;
el Señor guarda tus entradas y salidas,
ahora y por siempre.


PSALMUS 121
(122) (GRADUALIS) – Civitas sancta Ierusalem

Laetatus sum in eo quod dixerunt mihi: *
«In domum Domini ibimus».
Stantes iam sunt pedes nostri *
in portis tuis, Ierusalem.

Ierusalem, quae aedificata est ut civitas, *
sibi compacta in idipsum.

Illuc enim ascenderunt tribus, tribus Domini, *
testimonium Israel,
ad confitendum nomini Domini.

Quia illic sederunt sedes ad iudicium, *
sedes domus David.

Rogate, quae ad pacem sunt Ierusalem: *
«Securi sint diligentes te!
Fiat pax in muris tuis, *
et securitas in turribus tuis!».

Propter fratres meos et proximos meos *
loquar: «Pax in te!».
Propter domum Domini Dei nostri *
exquiram bona tibi.


SALMO 121 (122) – La ciudad santa de Jerusalén

¡Qué alegría cuando me dijeron:
«Vamos a la casa del Señor»!
Ya están pisando nuestros pies
tus umbrales, Jerusalén.

Jerusalén está fundada
como ciudad bien compacta.
Allá suben las tribus,
las tribus del Señor,

según la costumbre de Israel,
a celebrar el nombre del Señor;
en ella están los tribunales de justicia,
en el palacio de David.

Desead la paz a Jerusalén:
«Vivan seguros los que te aman,
haya paz dentro de tus muros,
seguridad en tus palacios.»

Por mis hermanos y compañeros,
voy a decir: «La paz contigo.»
Por la casa del Señor, nuestro Dios,
te deseo todo bien.


PSALMUS 122
(123) (GRADUALIS) – Dominus fiducia populi

Ad te levavi oculos meos, *
qui habitas in caelis.

Ecce sicut oculi servorum
ad manus dominorum suorum, *
sicut oculi ancillae ad manus dominae suae,

ita oculi nostri ad Dominum Deum nostrum, *
donec misereatur nostri.

Miserere nostri, Domine, miserere nostri, *
quia multum repleti sumus despectione;
quia multum repleta est anima nostra *
derisione abundantium
et despectione superborum.


SALMO 122 (123) – El Señor, esperanza del pueblo

A ti levanto mis ojos,
a ti que habitas en el cielo.
Como están los ojos de los esclavos
fijos en las manos de sus señores,
como están los ojos de la esclava
fijos en las manos de su señora,
así están nuestros ojos
en el Señor, Dios nuestro,
esperando su misericordia.

Misericordia, Señor, misericordia,
que estamos saciados de desprecios;
nuestra alma está saciada
del sarcasmo de los satisfechos,
del desprecio de los orgullosos.


PSALMUS 123
(124) (GRADUALIS) – Adiutorium nostrum in nomine Domini

Nisi quia Dominus erat in nobis,
dicat nunc Israel,†
nisi quia Dominus erat in nobis, *
cum exsurgerent homines in nos:

forte vivos deglutissent nos, *
cum irasceretur furor eorum in nos.

Forsitan aqua absorbuisset nos,†
torrens pertransisset animam nostram *
forsitan pertransissent animam nostram
aquae intumescentes.

Benedictus Dominus; *
qui non dedit nos in direptionem dentibus eorum.

Anima nostra sicut passer erepta est *
de laqueo venantium:
laqueus contritus est, *
et nos erepti sumus.

Adiutorium nostrum in nomine Domini, *
qui fecit caelum et terram.


SALMO 123 (124) – Nuestro auxilio es el nombre del Señor

Si el Señor no hubiera estado de nuestra parte
-que lo diga Israel-,
si el Señor no hubiera estado de nuestra parte,
cuando nos asaltaban los hombres,
nos habrían tragado vivos:
tanto ardía su ira contra nosotros.

Nos habrían arrollado las aguas,
llegándonos el torrente hasta el cuello;
nos habrían llegado hasta el cuello
las aguas espumantes.

Bendito el Señor, que no nos entregó
en presa a sus dientes;
hemos salvado la vida, como un pájaro
de la trampa del cazador:
la trampa se rompió, y escapamos.

Nuestro auxilio es el nombre del Señor,
que hizo el cielo y la tierra.


PSALMUS 124
(125) (GRADUALIS) – Dominus custos populi sui

Qui confidunt in Domino sicut mons Sion: *
non commovebitur, in aeternum manet.

Ierusalem, montes in circuitu eius,†
et Dominus in circuitu populi sui *
ex hoc nunc et usque in saeculum.

Quia non requiescet virga iniquitatis
super sortem iustorum, *
ut non extendat iusti ad iniquitatem
manus suas.

Benefac, Domine, bonis *
et rectis corde.

Declinantes autem per vias pravas†
adducet Dominus cum operantibus iniquitatem. *
Pax super Israel!


SALMO 124 (125) – El Señor vela por su pueblo

Los que confían en el Señor son como el monte Sión:
no tiembla, está asentado para siempre.

Jerusalén está rodeada de montañas,
y el Señor rodea a su pueblo
ahora y por siempre.

No pesará el cetro de los malvados
sobre el lote de los justos,
no sea que los justos extiendan
su mano a la maldad.

Señor, concede bienes a los buenos,
a los sinceros de corazón;
Y a los que se desvían por sendas tortuosas,
que los rechace el Señor con los malhechores.
¡Paz a Israel!


PSALMUS 125
(126) (GRADUALIS) – Gaudium et spes in Deo

In convertendo Dominus captivitatem Sion, *
facti sumus quasi somniantes.
Tunc repletum est gaudio os nostrum, *
et lingua nostra exsultatione.

Tunc dicebant inter gentes: *
«Magnificavit Dominus facere cum eis».
Magnificavit Dominus facere nobiscum; *
facti sumus laetantes.

Converte, Domine, captivitatem nostram, *
sicut torrentes in austro.
Qui seminant in lacrimis, *
in exsultatione metent.

Euntes ibant et flebant *
semen spargendum portantes;
venientes autem venient in exsultatione *
portantes manipulos suos.


SALMO 125 (126) – Dios, alegría y esperanza nuestra

Cuando el Señor cambió la suerte de Sión,
nos parecía soñar:
la boca se nos llenaba de risas,
la lengua de cantares.

Hasta los gentiles decían:
«El Señor ha estado grande con ellos.»
El Señor ha estado grande con nosotros,
y estamos alegres.

Que el Señor cambie nuestra suerte,
como los torrentes del Negueb.
Los que sembraban con lágrimas
cosechan entre cantares.

Al ir, iba llorando,
llevando la semilla;
al volver, vuelve cantando,
trayendo sus gavillas.


PSALMUS 126
(127) (GRADUALIS) – Vanus labor sine Domino

Nisi Dominus aedificaverit domum, *
in vanum laborant, qui aedificant eam.
Nisi Dominus custodierit civitatem, *
frustra vigilat, qui custodit eam.

Vanum est vobis ante lucem surgere
et sero quiescere,†
qui manducatis panem laboris, *
quia dabit dilectis suis somnum.

Ecce hereditas Domini filii, *
merces fructus ventris.
Sicut sagittae in manu potentis, *
ita filii iuventutis.

Beatus vir, qui implevit pharetram suam ex ipsis: *
non confundetur,
cum loquetur inimicis suis in porta.


SALMO 126 (127) – El esfuerzo humano es inútil sin Dios

Si el Señor no construye la casa,
en vano se cansan los albañiles;
si el Señor no guarda la ciudad,
en vano vigilan los centinelas.

Es inútil que madruguéis,
que veléis hasta muy tarde,
que comáis el pan de vuestros sudores:
¡Dios lo da a sus amigos mientras duermen!

La herencia que da el Señor son los hijos;
su salario, el fruto del vientre:
son saetas en mano de un guerrero
los hijos de la juventud.

Dichoso el hombre que llena
con ellas su aljaba:
no quedará derrotado cuando litigue
con su adversario en la plaza.


PSALMUS 127
(128) (GRADUALIS) – Pax domestica in Domino

Beatus omnis, qui timet Dominum, *
qui ambulat in viis eius.
Labores manuum tuarum manducabis, *
beatus es, et bene tibi erit.

Uxor tua sicut vitis fructifera *
in lateribus domus tuae;
filii tui sicut novellae olivarum *
in circuitu mensae tuae.

Ecce sic benedicetur homo, *
qui timet Dominum.
Benedicat tibi Dominus ex Sion, *
et videas bona Ierusalem
omnibus diebus vitae tuae;

et videas filios filiorum tuorum. *
Pax super Israel!


SALMO 127 (128) – Paz doméstica en el hogar del justo

Dichoso el que teme al Señor
y sigue sus caminos.

Comerás del fruto de tu trabajo,
serás dichoso, te irá bien;
tu mujer, como parra fecunda,
en medio de tu casa;

tus hijos, como renuevos de olivo,
alrededor de tu mesa:
ésta es la bendición del hombre
que teme al Señor.

Que el Señor te bendiga desde Sión,
que veas la prosperidad de Jerusalén
todos los días de tu vida;
que veas a los hijos de tus hijos.
¡Paz a Israel!


PSALMUS 128
(129) (GRADUALIS) – Populi afflicti renovata fiducia

Saepe expugnaverunt me a iuventute mea, *
dicat nunc Israel,
saepe expugnaverunt me a iuventute mea, *
etenim non potuerunt adversum me.

Supra dorsum meum araverunt aratores, *
prolongaverunt sulcos suos.
Dominus autem iustus *
concidit cervices peccatorum.

Confundantur et convertantur retrorsum *
omnes, qui oderunt Sion.
Fiant sicut fenum tectorum *
quod, priusquam evellatur, exaruit;

de quo non implevit manum suam, qui metit, *
et sinum suum, qui manipulos colligit.

Et non dixerunt, qui praeteribant:†
«Benedictio Domini super vos, *
benedicimus vobis in nomine Domini».


SALMO 128 (129) – Esperanza de un pueblo oprimido

¡Cuánta guerra me han hecho desde mi juventud
—que lo diga Israel—,
cuánta guerra me han hecho desde mi juventud,
pero no pudieron conmigo!

En mis espaldas metieron el arado
y alargaron los surcos.
Pero el Señor, que es justo,
rompió las coyundas de los malvados.

Retrocedan avergonzados,
los que odian a Sión;
sean como la hierba del tejado,
que se seca y nadie la siega;

que no llena la mano del segador
ni la brazada del que agavilla;
ni le dicen los que pasan:
«Que el Señor te bendiga.»

Os bendecimos en el nombre del Señor.


PSALMUS 129
(130) (GRADUALIS ET PENITENTIALIS) – DE PROFUNDIS clamavi

De profundis clamavi ad te, Domine; *
Domine, exaudi vocem meam.
Fiant aures tuae intendentes *
in vocem deprecationis meae.

Si iniquitates observaveris, Domine, *
Domine, quis sustinebit?
Quia apud te propitiatio est, *
ut timeamus te.

Sustinui te, Domine, *
sustinuit anima mea in verbo eius;
speravit anima mea in Domino, *
magis quam custodes auroram.

Magis quam custodes auroram *
speret Israel in Domino, quia apud Dominum misericordia, *
et copiosa apud eum redemptio.
Et ipse redimet Israel *
ex omnibus iniquitatibus eius.

***

℣. Requiem aeternam dona eis, Domine.
   ℟. Et lux perpetua luceat eis.
℣. A porta inferi.
   ℟. Erue, Domine, animas eorum.
℣. Requiescant in pace.
   ℟. Amen.
℣. Domine, exaudi orationem meam.
   ℟. Et clamor meus ad te veniat.

Oremus.
Fidelium Deus omnium Conditor et Redemptor:
animabus famulorum famularumque tuarum
remissionem cunctorum tribue peccatorum; ut
indulgentiam, quam semper optaverunt, piis
supplicationibus consequantur. Qui vivis et regnas
in saecula saeculorum.
   ℟. Amen.

   ℟. Requiem aeternam dona eis, Domine.
℣. Et lux perpetua luceat eis.
   ℟. Requiescant in pace.
℣. Amen.

– Textum venit: Liturgia Horarum, ed. Lat
et Orationes, LEV, 1997


SALMO 129 (130) – Desde lo hondo a ti grito, Señor

Desde lo hondo a ti grito, Señor;
† Señor, escucha mi voz;
estén tus oídos atentos
a la voz de mi súplica.

Si llevas cuenta de los delitos, Señor,
¿quién podrá resistir?
Pero de ti procede el perdón,
y así infundes respeto.

Mi alma espera en el Señor,
espera en su palabra;
mi alma aguarda al Señor,
más que el centinela la aurora.

Aguarde Israel al Señor,
como el centinela la aurora;
porque del Señor viene la misericordia,
la redención copiosa;
y él redimirá a Israel
de todos sus delitos.


PSALMUS 130
(131) (GRADUALIS) – Quasi parvuli fiducia in Domino collocata

Domine, non est exaltatum cor meum, *
neque elati sunt oculi mei;
neque ambulavi in magnis, *
neque in mirabilibus super me.

Vere pacatam et quietam *
feci animam meam;
sicut ablactatus in sinu matris suae, *
sicut ablactatus, ita in me est anima mea.

Speret Israel in Domino *
ex hoc nunc et usque in saeculum.


SALMO 130 (131) – Abandono confiado en los brazos de Dios

Señor, mi corazón no es ambicioso,
ni mis ojos altaneros;
no pretendo grandezas
que superan mi capacidad;
sino que acallo y modero mis deseos,
como un niño en brazos de su madre.

Espere Israel en el Señor
ahora y por siempre.


PSALMUS 131
(132) (GRADUALIS) – Divina promissa domui David data

Memento, Domine, David *
et omnis mansuetudinis eius,
iuravit Domino, *
votum vovit Potenti Iacob:

«Non introibo in tabernaculum domus meae, *
non ascendam in lectum strati mei,
non dabo somnum oculis meis *
et palpebris meis dormitationem,

donec inveniam locum Domino, *
tabernaculum Potenti Iacob».

Ecce audivimus eam esse in Ephratha, *
invenimus eam in campis Iaar.
Ingrediamur in tabernaculum eius, *
adoremus ad scabellum pedum eius.

Surge, Domine, in requiem tuam, *
tu et arca fortitudinis tuae.
Sacerdotes tui induantur iustitiam, *
et sancti tui exsultent.

Propter David servum tuum *
non avertas faciem christi tui.

Iuravit Dominus David veritatem *
et non recedet ab ea:
«De fructu ventris tui *
ponam super sedem tuam.

Si custodierint filii tui testamentum meum *
et testimonia mea, quae docebo eos,
filii eorum usque in saeculum *
sedebunt super sedem tuam».

Quoniam elegit Dominus Sion, *
desideravit eam in habitationem sibi:
«Haec requies mea in saeculum saeculi; *
hic habitabo, quoniam desideravi eam.

Cibaria eius benedicens benedicam, *
pauperes eius saturabo panibus.
Sacerdotes eius induam salutari, *
et sancti eius exsultatione exsultabunt.

Illic germinare faciam cornu David, *
parabo lucernam christo meo.
Inimicos eius induam confusione, *
super ipsum autem efflorebit diadema eius».


SALMO 131 (132) – Promesas a la casa de David

Señor, tenle en cuenta a David
todos sus afanes:
cómo juró al Señor
e hizo voto al Fuerte de Jacob:

«No entraré bajo el techo de mi casa,
no subiré al lecho de mi descanso,
no daré sueño a mis ojos,
ni reposo a mis párpados,
hasta que encuentre un lugar para el Señor,
una morada para el Fuerte de Jacob.»

Oímos que estaba en Efrata,
la encontramos en el Soto de Jaar:
entremos en su morada,
postrémonos ante el estrado de sus pies.

Levántate, Señor, ven a tu mansión,
ven con el arca de tu poder:
que tus sacerdotes se vistan de gala,
que tus fieles vitoreen.
Por amor a tu siervo David,
no niegues audiencia a tu Ungido.

El Señor ha jurado a David
una promesa que no retractará:
«A uno de tu linaje
pondré sobre tu trono.

Si tus hijos guardan mi alianza
y los mandatos que les enseño,
también sus hijos, por siempre,
se sentarán sobre tu trono.»

Porque el Señor ha elegido a Sión,
ha deseado vivir en ella:
«Ésta es mi mansión por siempre,
aquí viviré, porque la deseo.

Bendeciré sus provisiones,
a sus pobres los saciaré de pan,
vestiré a sus sacerdotes de gala,
y sus fieles aclamarán con vítores.

Haré germinar el vigor de David,
enciendo una lámpara para mi Ungido.
A sus enemigos los vestiré de ignominia,
sobre él brillará mi diadema.»


PSALMUS 132
(133) (GRADUALIS) – Fraternae concordiae iucunditas

Ecce quam bonum et quam iucundum *
habitare fratres in unum:

sicut unguentum optimum in capite,†
quod descendit in barbam, barbam Aaron, *
quod descendit in oram vestimenti eius;

sicut ros Hermon, *
qui descendit in montes Sion,

quoniam illic mandavit Dominus benedictionem, *
vitam usque in saeculum.


SALMO 132 (133) – Felicidad de la concordia fraterna

Ved qué dulzura, qué delicia,
convivir los hermanos unidos.

Es ungüento precioso en la cabeza,
que va bajando por la barba,
que baja por la barba de Aarón,
hasta la franja de su ornamento.

Es rocío del Hermón, que va bajando
sobre el monte Sión.
Porque allí manda el Señor la bendición:
la vida para siempre.


PSALMUS 133
(134) (GRADUALIS) – Vespertina oratio in templo

Ecce benedicite Dominum,
omnes servi Domini, *

qui statis in domo Domini per noctes.

Extollite manus vestras ad sanctuarium *
et benedicite Dominum.

Benedicat te Dominus ex Sion, *
qui fecit caelum et terram.


SALMO 133 (134) – Oración vespertina en el templo

Y ahora bendigan al Señor,
los siervos del Señor,
los que pasáis la noche
en la casa del Señor.

Levantad las manos hacia el santuario
y bendigan al Señor.

El Señor te bendiga desde Sión,
el que hizo cielo y tierra.


Omnes psalmi:

– Orationes cum indulgentiae, Enchiridion Indulgentiarum n.: 9;
– Textum venit: Liturgia Horarum, ed. Lat


Todos los salmos:

– Uso: oración como expresión del camino espiritual de un peregrino;
– Origen: Antiguo Testamento, Libro de los Salmos;
– Oración indulgente, Manual de Indulgencias nº: 9;
– Texto según: Liturgia de las Horas.