Psalmy pokutne

PSALMUS 6 (PENITENTIALIS) – Homo afflictus Domini clementiam implorat

Domine, ne in furore tuo arguas me, *
neque in ira tua corripias me.
Miserere mei, Domine, quoniam infirmus sum; *
sana me, Domine,
quoniam conturbata sunt ossa mea.

Et anima mea turbata est valde, *
sed tu, Domine, usquequo?
Convertere, Domine, eripe animam meam; *
salvum me fac propter misericordiam tuam.

Quoniam non est in morte, qui memor sit tui, *
in inferno autem quis confitebitur tibi?

Laboravi in gemitu meo,†
lavabam per singulas noctes lectum meum; *
lacrimis meis stratum meum rigabam.

Turbatus est a maerore oculus meus, *
inveteravi inter omnes inimicos meos.

Discedite a me omnes, qui operamini iniquitatem, *
quoniam exaudivit Dominus vocem fletus mei.

Exaudivit Dominus deprecationem meam, *
Dominus orationem meam suscepit.
Erubescant et conturbentur vehementer
omnes inimici mei; *
convertantur et erubescant valde velociter.

PSALM 6 – Błaganie o litość

Nie karć mnie, Panie, w swoim gniewie *
i nie karz w zapalczywości swojej.

Zmiłuj się nade mną, Panie, bo jestem słaby, †
ulecz mnie, bo znękane są moje kości *
i wielka trwoga ogarnia moją duszę.

Jak długo jeszcze będziesz zwlekał, Panie? †
Powróć, o Panie, ocal moją duszę, *
wybaw mnie przez Twe miłosierdzie.

Bo nikt z umarłych nie wspomni o Tobie, *
któż Cię wychwala w Otchłani?

Zmęczyłem się moim jękiem, †
płaczem obmywam co noc moje łoże *
i łzami skrapiam posłanie.

Od smutku moje oko mgłą zachodzi, *
postarzałem się wśród wszystkich moich wrogów.

Odstąpcie ode mnie wszyscy, którzy zło czynicie, *
bo Pan usłyszał głos mojego płaczu.

Pan usłyszał me błaganie, *
Pan przyjął moją modlitwę.
Niech się zawstydzą i bardzo zatrwożą wszyscy moi wrogowie, *
niech zawstydzeni ode mnie odstąpią.

PSALMUS 31 (32) (PENITENTIALIS) – Beatus, cui remissa est iniquitas

Beatus, cui remissa est iniquitas *
et obtectum est peccatum.
Beatus vir, cui non imputavit Dominus delictum, *
nec est in spiritu eius dolus.

Quoniam tacui, inveteraverunt ossa mea, *
dum rugirem tota die.
Quoniam die ac nocte gravata est super me manus tua, *
immutatus est vigor meus in ardoribus aestatis.

Peccatum meum cognitum tibi feci *
et delictum meum non abscondi.
Dixi: «Confitebor adversum me
iniquitatem meam Domino». *
Et tu remisisti impietatem peccati mei.

Propter hoc orabit ad te omnis sanctus *
in tempore opportuno.
Et in diluvio aquarum multarum *
ad eum non approximabunt.

Tu es refugium meum,
a tribulatione conservabis me; *
exsultationibus salutis circumdabit me.

Intellectum tibi dabo
et instruam te in via, qua gradieris; *
firmabo super te oculos meos.

Nolite fieri sicut equus et mulus, *
quibus non est intellectus;
in camo et freno si accedis ad constringendum, *
non approximant ad te.

Multi dolores impii, *
sperantem autem in Domino
misericordia circumdabit.
Laetamini in Domino et exsultate, iusti, *
et gloriamini, omnes recti corde.

PSALM 31 (32) – Szczęście uwolnionego od winy

Szczęśliwy człowiek, któremu nieprawość została odpuszczona, *
a jego grzech zapomniany.
Szczęśliwy ten, któremu Pan nie poczytuje winy, *
a w jego duszy nie kryje się podstęp.

Gdy milczałem, wysychały me kości *
wśród codziennych moich jęków.
Bo dniem i nocą ciążyła nade mną Twa ręka, *
z sił opadłem jak w czas letniej spiekoty.

Grzech wyznałem Tobie i nie skryłem mej winy. †
Rzekłem: „Wyznaję mą nieprawość Panu”, *
a Ty darowałeś niegodziwość mego grzechu.

Do Ciebie więc modlić się będzie każdy wierny, *
gdy znajdzie się w potrzebie.
Choćby nawet wezbrały wody, *
fale go nie dosięgną.

Ty jesteś moją ucieczką, wyrwiesz mnie z ucisku *
i dasz mi radość mego ocalenia.

„Będę cię uczył i wskażę drogę, którą pójdziesz, *
mój wzrok będzie czuwał nad tobą.

Ale nie bądź jak muł i koń bez rozumu, †
można je okiełznać tylko wędzidłem, *
inaczej nie podejdą do ciebie”.

Liczne są cierpienia grzesznika, *
ufających Panu łaska ogarnia.
Cieszcie się i weselcie w Panu, sprawiedliwi, *
radośnie śpiewajcie, wszyscy prawego serca!

PSALMUS 37 (38) (PENITENTIALIS) – Obsecratio peccatoris in extremo periculo constituti

Domine, ne in furore tuo arguas me, *
neque in ira tua corripias me,
quoniam sagittae tuae infixae sunt mihi, *
et descendit super me manus tua.

Non est sanitas in carne mea a facie indignationis tuae, *
non est pax ossibus meis a facie peccatorum meorum.
Quoniam iniquitates meae supergressae sunt caput meum *
et sicut onus grave gravant me nimis.

Putruerunt et corrupti sunt livores mei *
a facie insipientiae meae.
Inclinatus sum et incurvatus nimis; *
tota die contristatus ingrediebar.

Quoniam lumbi mei impleti sunt ardoribus, *
et non est sanitas in carne mea.
Afflictus sum et humiliatus sum nimis, *
rugiebam a gemitu cordis mei.

Domine, ante te omne desiderium meum, *
et gemitus meus a te non est absconditus.

Palpitavit cor meum, dereliquit me virtus mea, *
et lumen oculorum meorum,
et ipsum non est mecum.

Amici mei et proximi mei
procul a plaga mea steterunt, *
et propinqui mei de longe steterunt.

Et laqueos posuerunt,
qui quaerebant animam meam,†
et, qui requirebant mala mihi,
locuti sunt insidias *
et dolos tota die meditabantur.

Ego autem tamquam surdus non audiebam *
et sicut mutus non aperiens os suum;
et factus sum sicut homo non audiens *
et non habens in ore suo redargutiones.

Quoniam in te, Domine, speravi, *
tu exaudies, Domine Deus meus.

Quia dixi: «Nequando supergaudeant mihi; *
dum commoventur pedes mei,
magnificantur super me».

Quoniam ego in lapsum paratus sum, *
et dolor meus in conspectu meo semper.
Quoniam iniquitatem meam annuntiabo *
et sollicitus sum de peccato meo.

Inimici autem mei vivunt et confirmati sunt, *
et multiplicati sunt, qui oderunt me inique.
Retribuentes mala pro bonis detrahebant mihi *
pro eo quod sequebar bonitatem.

Ne derelinquas me, Domine; *
Deus meus, ne discesseris a me.
Festina in adiutorium meum, *
Domine, salus mea.

PSALM 37 (38) – Błaganie nieszczęśliwego grzesznika

Nie karć mnie, Panie, w Twoim gniewie *
ani mnie nie karz w swej zapalczywości.
Utkwiły bowiem we mnie strzały Twoje *
i Twoja ręka zaciążyła nade mną.

Z powodu Twego gniewu nic nie ma zdrowego w mym ciele, *
nic nietkniętego w kościach na skutek grzechu mojego.
Bo winy moje przerosły moją głowę *
i przygniatają mnie ciężkim brzemieniem.

Moje rany cuchną i ropieją *
z powodu mojego szaleństwa.
Przybity i zgarbiony, *
przez cały dzień chodzę smutny.

Bo ogień trawi lędźwie moje *
i w moim ciele nic nie ma zdrowego.
Złamany i bardzo wyczerpany *
jęczę, bo drży moje serce.

Znasz, Panie, wszystkie me pragnienia *
i jęk mój nie skryje się przed Tobą.

Trzepocze się we mnie serce i z sił opadłem, *
i nawet gaśnie światło moich oczu.

Stronią od mej choroby sąsiedzi i przyjaciele, *
a moi bliscy trzymają się z daleka.

Ci, którzy czyhają na me życie, zastawiają sidła, †
pragną mojej zguby, którzy źle mi życzą *
i przez dzień cały obmyślają podstępy.

A ja nie słucham, tak jak człowiek głuchy, *
jestem jak niemy, co ust nie otwiera.
Stałem się jak człowiek, który nie słyszy *
i brak mu w ustach odpowiedzi.

Bo Tobie ufam, Panie, *
Ty, Panie, Boże mój, odpowiesz.

Mówię bowiem: „Niech się ze mnie nie cieszą, *
gdy chwieje się ma noga, niech się nade mnie nie wynoszą”,

Bo jestem bardzo bliski upadku, *
a ból mój zawsze jest przy mnie.
Ja przecież wyznaję moją winę, *
a grzech mój przejmuje mnie trwogą.

Silni są ci, którzy są mi przeciwni bez powodu, *
i liczni, którzy mnie niesłusznie nienawidzą.
Ci, którzy za dobro złem odpłacają, *
za to mi grożą, że za dobrem idę.

Panie, Ty mnie nie opuszczaj, *
Boże mój, nie oddalaj się ode mnie!
Śpiesz mi na pomoc, *
Panie, zbawienie moje.

PSALMUS 50 (51) (PENITENTIALIS) – MISERERE mei, Deus

Miserere mei, Deus, *
secundum misericordiam tuam;
et secundum multitudinem miserationum tuarum *
dele iniquitatem meam.

Amplius lava me ab iniquitate mea, *
et a peccato meo munda me.
Quoniam iniquitatem meam ego cognosco, *
et peccatum meum contra me est semper.

Tibi, tibi soli peccavi, *
et malum coram te feci,
ut iustus inveniaris in sententia tua *
et aequus in iudicio tuo.

Ecce enim in iniquitate generatus sum, *
et in peccato concepit me mater mea.
Ecce enim veritatem in corde dilexisti *
et in occulto sapientiam manifestasti mihi.

Asperges me hyssopo, et mundabor; *
lavabis me, et super nivem dealbabor.
Audire me facies gaudium et laetitiam, *
et exsultabunt ossa, quae contrivisti.

Averte faciem tuam a peccatis meis, *
et omnes iniquitates meas dele.
Cor mundum crea in me, Deus, *
et spiritum firmum innova in visceribus meis.

Ne proicias me a facie tua, *
et spiritum sanctum tuum ne auferas a me.
Redde mihi laetitiam salutaris tui, *
et spiritu promptissimo confirma me.

Docebo iniquos vias tuas, *
et impii ad te convertentur.
Libera me de sanguinibus, Deus, Deus salutis me, *
et exsultabit lingua mea iustitiam tuam.

Domine, labia mea aperies, *
et os meum annuntiabit laudem tuam.
Non enim sacrificio delectaris, *
holocaustum, si offeram, non placebit.

Sacrificium Deo spiritus contribulatus, *
cor contritum et humiliatum, Deus, non despicies.
Benigne fac, Domine, in bona voluntate tua Sion, *
ut aedificentur muri Ierusalem.

Tunc acceptabis sacrificium iustitiae, oblationes et holocausta; *
tunc imponent super altare tuum vitulos.

PSALM 50 (51) – Błaganie pokutnika

Zmiłuj się nade mną, Boże, w łaskawości swojej, *
w ogromie swej litości zgładź nieprawość moją.

Obmyj mnie zupełnie z mojej winy *
i oczyść mnie z grzechu mojego.
Uznaję bowiem nieprawość moją, *
a grzech mój jest zawsze przede mną.

Przeciwko Tobie samemu zgrzeszyłem *
i uczyniłem, co złe jest przed Tobą,
Abyś okazał się sprawiedliwy w swym wyroku *
i prawy w swoim sądzie.

Oto urodziłem się obciążony winą *
i jako grzesznika poczęła mnie matka.
A Ty masz upodobanie w ukrytej prawdzie, *
naucz mnie tajemnic mądrości.

Pokrop mnie hizopem, a stanę się czysty, *
obmyj mnie, a nad śnieg wybieleję.
Spraw, abym usłyszał radość i wesele, *
niech się radują kości, które skruszyłeś.

Odwróć swe oblicze od moich grzechów *
i zmaż wszystkie moje przewinienia.
Stwórz, Boże, we mnie serce czyste *
i odnów we mnie moc ducha.

Nie odrzucaj mnie od swego oblicza *
i nie odbieraj mi świętego ducha swego.
Przywróć mi radość Twojego zbawienia *
i wzmocnij mnie duchem ofiarnym.

Będę nieprawych nauczał dróg Twoich *
i wrócą do Ciebie grzesznicy.
Uwolnij mnie, Boże, od kary za krew przelaną, †
Boże, mój Zbawco, *
niech sławi mój język sprawiedliwość Twoją.

Panie, otwórz wargi moje, *
a usta moje będą głosić Twoją chwałę.
Ofiarą bowiem Ty się nie radujesz, *
a całopalenia, choćbym dał, nie przyjmiesz.

Boże, moją ofiarą jest duch skruszony, *
pokornym i skruszonym sercem Ty, Boże, nie gardzisz.

Panie, okaż Syjonowi łaskę w Twej dobroci, *
odbuduj mury Jeruzalem.

Wtedy przyjmiesz prawe ofiary: dary i całopalenia, *
wtedy składać będą cielce na Twoim ołtarzu.

PSALMUS 101 (102) (PENITENTIALIS) – Exsulis vota et preces

Domine, exaudi orationem meam, *
et clamor meus ad te veniat.

Non abscondas faciem tuam a me;†
in quacumque die tribulor, *
inclina ad me aurem tuam.
In quacumque die invocavero te, *
velociter exaudi me.

Quia defecerunt sicut fumus dies mei, *
et ossa mea sicut cremium aruerunt.
Percussum est ut fenum et aruit cor meum, *
etenim oblitus sum comedere panem meum.

A voce gemitus mei *
adhaesit os meum carni meae.
Similis factus sum pellicano solitudinis, *
factus sum sicut nycticorax in ruinis.

Vigilavi *
et factus sum sicut passer solitarius in tecto.
Tota die exprobrabant mihi inimici mei, *
exardescentes in me per me iurabant.

Quia cinerem tamquam panem manducabam *
et potum meum cum fletu miscebam,
a facie irae et increpationis tuae, *
quia elevans allisisti me.

Dies mei sicut umbra declinaverunt, *
et ego sicut foenum arui.

Tu autem, Domine, in aeternum permanes, *
et memoriale tuum
in generationem et generationem.

Tu exsurgens misereberis Sion,†
quia tempus miserendi eius, *
quia venit tempus,

quoniam placuerunt servis tuis lapides eius *
et pulveris eius miserentur.

Et timebunt gentes nomen tuum, Domine, *
et omnes reges terrae gloriam tuam,
quia aedificavit Dominus Sion *
et apparuit in gloria sua.

Respexit in orationem inopum *
et non sprevit precem eorum.

Scribantur haec pro generatione altera, *
et populus, qui creabitur, laudabit Dominum.

Quia prospexit de excelso sanctuario suo, *
Dominus de caelo in terram aspexit,
ut audiret gemitus compeditorum, *
ut solveret filios mortis;

ut annuntient in Sion nomen Domini *
et laudem eius in Ierusalem,
cum congregati fuerint populi in unum *
et regna, ut serviant Domino.

Humiliavit in via virtutem meam, *
abbreviavit dies meos.

Dicam: «Deus meus,†
ne auferas me in dimidio dierum meorum; *
in generationem et generationem sunt anni tui.

Initio terram fundasti; *
et opera manuum tuarum sunt caeli.

Ipsi peribunt, tu autem permanes;†
et omnes sicut vestimentum veterascent, *
et sicut opertorium mutabis eos, et mutabuntur.

Tu autem idem ipse es, *
et anni tui non deficient.
Filii servorum tuorum habitabunt, *
et semen eorum in conspectu tuo firmabitur».

PSALM 102 (101) – Modlitwa wygnańca

Panie, wysłuchaj modlitwę moją, *
a moje wołanie niech przyjdzie do Ciebie.

Nie ukrywaj przede mną swojego oblicza *
w dniu mego utrapienia.
Nakłoń ku mnie Twe ucho, *
w dniu, w którym Cię wzywam, szybko mnie wysłuchaj.

Bo dni moje jak dym znikają, *
a moje kości płoną jak w ogniu.
Moje serce wysycha jak spalona trawa, *
zapominam nawet o jedzeniu chleba.

Od głośnego jęku *
skóra przywarła mi do kości.
Jestem podobny do ptaka na pustyni, †
jestem jak sowa w ruinach, *
czuwam jak samotny ptak na dachu.

Co dzień mnie znieważają wrogowie, *
srożąc się przeklinają mnie moim własnym imieniem.

Popiół jem zamiast chleba, *
a napój mieszam ze łzami,
Przez Twą zapalczywość i oburzenie, *
boś Ty mnie uniósł i odrzucił.

Obumierają dni moje jak wydłużające się cienie, *
a ja usycham jak trawa.

Ty, Panie, trwasz na wieki, *
a imię Twoje przez wszystkie pokolenia.

Powstań i okaż litość Syjonowi, †
bo nastała pora, byś nad nim się zmiłował, *
bo już nadeszła godzina.

Albowiem Twoi słudzy miłują jego kamienie, *
żalem ich przejmują jego gruzy.

Poganie będą się bali imienia Pana, *
a Twej chwały wszyscy królowie ziemi.
Bo Pan odbuduje Syjon *
i ukaże się w swym majestacie.

Przychyli się ku modlitwie opuszczonych *
i nie odrzuci ich modłów.

Należy to zapisać dla przyszłych pokoleń, *
lud, który się narodzi, niech wychwala Pana.

Bo spojrzał Pan z wysokości swego przybytku, *
popatrzył z nieba na ziemię,
Aby usłyszeć jęki uwięzionych, *
aby skazanych na śmierć uwolnić,

Aby imię Pana głoszono na Syjonie *
i w Jeruzalem Jego chwałę,
Kiedy zgromadzą się razem narody *
i królestwa, by służyć Panu.

Ustały moje siły w drodze, *
dni moje zostały skrócone.

Mówię: „Boże mój, nie zabieraj mnie w połowie dni moich. *
Twe lata trwają przez wszystkie pokolenia.

Ty niegdyś stworzyłeś ziemię *
i niebo jest dziełem rąk Twoich.

One przeminą, ale Ty zostaniesz, †
zestarzeją się wszystkie jak suknia, *
jak szatę je zmieniasz i stają się odmienione.

Ty zaś taki sam jesteś zawsze *
i lata Twoje nie mają końca.
Synowie sług Twoich bezpiecznie mieszkać będą, *
a ich potomstwo będzie trwało w Twej obecności”.

PSALMUS 129 (130) (PENITENTIALIS) – De profundis clamavi

De profundis clamavi ad te Domine: *
Domine exaudi vocem meam.
Fiant aures tuae intendentes: *
in vocem deprecationis meae.

Si iniquitates observaveris Domine: *
Domine quis sustinebit?
Quia apud te propitiatio est: *
propter legem tuam sustinui te Domine.

Sustinuit anima mea in verbo eius: *
speravit anima mea in Domino.
A custodia matutina usque ad noctem: *
speret Israel in Domino.

Quia apud Dominum misericordia: *
et copiosa apud eum redemptio.
Et ipse redimet Israel: *
ex omnibus iniquitatibus eius.

PSALM 129 (130) – Z otchłani grzechu

Z głębokości wołam do Ciebie, Panie, *
Panie, wysłuchaj głosu mego.
Nachyl swe ucho *
na głos mojego błagania.

Jeśli zachowasz pamięć o grzechach, Panie, *
Panie, któż się ostoi?
Ale Ty udzielasz przebaczenia, *
aby Ci ze czcią służono.

Pokładam nadzieję w Panu, †
dusza moja pokłada nadzieję w Jego słowie, *
dusza moja oczekuje Pana.
Bardziej niż strażnicy poranka *
niech Izrael wygląda Pana.

U Pana jest bowiem łaska, *
u Niego obfite odkupienie.
On odkupi Izraela *
ze wszystkich jego grzechów.

PSALMUS 142 (143) (PENITENTIALIS) – In angustiis oratio

Domine, exaudi orationem meam,†
auribus percipe obsecrationem meam
in veritate tua; *
exaudi me in tua iustitia.

Et non intres in iudicium cum servo tuo, *
quia non iustificabitur in conspectu tuo
omnis vivens.

Quia persecutus est inimicus animam meam,†
contrivit in terra vitam meam, *
collocavit me in obscuris sicut mortuos a saeculo.

Et anxiatus est in me spiritus meus, *
in medio mei obriguit cor meum.

Memor fui dierum antiquorum,†
meditatus sum in omnibus operibus tuis, *
in factis manuum tuarum recogitabam.

Expandi manus meas ad te, *
anima mea sicut terra sine aqua tibi.
Velociter exaudi me, Domine; *
defecit spiritus meus.

Non abscondas faciem tuam a me, *
ne similis fiam descendentibus in lacum.
Auditam fac mihi mane misericordiam tuam, *
quia in te speravi.

Notam fac mihi viam, in qua ambulem, *
quia ad te levavi animam meam.
Eripe me de inimicis meis, *
Domine, ad te confugi.

Doce me facere voluntatem tuam, *
quia Deus meus es tu.
Spiritus tuus bonus deducet me in terram rectam; *

propter nomen tuum, Domine, vivificabis me.
in iustitia tua *
educes de tribulatione animam meam.

PSALM 142 (143) – Modlitwa w ucisku

Usłysz, Panie, modlitwę moją, †
w swojej wierności przyjm moje błaganie, *
wysłuchaj mnie w swej sprawiedliwości.

Nie wzywaj na sąd swojego sługi, *
bo nikt z żyjących nie jest sprawiedliwy przed Tobą.

Albowiem prześladuje mnie nieprzyjaciel, †
moje życie na ziemię powalił, *
pogrążył mnie w ciemnościach, jak dawno umarłych.

A we mnie duch mój omdlewa, *
zamiera we mnie serce.

Wspominam dni dawno minione, †
rozmyślam o wszystkich Twych dziełach, *
rozważam dzieło rąk Twoich.

Wyciągam do Ciebie ręce, *
jak zeschła ziemia pragnie Cię moja dusza.
Wysłuchaj mnie prędko, Panie, *
albowiem duch mój omdlewa.

Nie ukrywaj przede mną swojego oblicza, *
bym się nie stał podobny do tych, którzy schodzą do grobu.
Daj mi już o świcie doznać łaski Twojej, *
bo w Tobie pokładam nadzieję.

Pokaż mi drogę, którą mam kroczyć, *
bo wznoszę ku Tobie moją duszę.
Wybaw mnie, Panie, od moich wrogów, *
uciekam się do Ciebie.

Naucz mnie spełniać Twoją wolę, *
bo Ty jesteś moim Bogiem.
Niech mnie Twój dobry duch prowadzi *
po bezpiecznej równinie.

Przez wzgląd na Twoje imię, Panie, zachowaj mnie przy życiu, *
w swej sprawiedliwości wyprowadź mnie z niedoli.

Omnes psalmi:

– Orationes cum indulgentiae, Enchiridion Indulgentiarum n.: 9;
– Textum venit: Liturgia Horarum, ed. Lat